"Αι Αθήναι επί Μπαϊρακτάρη έγιναν πόλις εύνομος, πόλις ήσυχος, πόλις πολιτισμένη. Εις ολίγας εβδομάδας αφωπλίσθη όλος ο πληθυσμός. Μύτες υποδημάτων και αφέλειαι κεφαλών κουτσαβάκηδων και μόρτηδων εκόπησαν. Αρειμάνιοι μορφαί μετεβλήθηκαν εις αθώα ερίφια (…). Οι λωποδύται εμπαρκαρίσθησαν εις αγύριστον ταξείδι"

(Άρθρο της εφημερίδας Σκριπ)*

Ποικίλες αντιδράσεις προκάλεσε στην κοινή γνώμη η εξαγγελία του υπουργού Δικαιοσύνης ότι η κουκούλα, σε συνδυασμό με οποιαδήποτε εγκληματική πράξη, στο εξής ποινικοποιείται, "ως επιβαρυντική περίπτωση - περίσταση".

Άλλοι φάνηκαν ανακουφισμένοι από τις εξαγγελίες Δένδια, άλλοι είναι απαισιόδοξοι για την αποτελεσματικότητά τους, άλλοι είναι απλώς καχύποπτοι για τις προθέσεις της πολιτικής και φυσικής ηγεσίας της ΕΛΑΣ…

Το βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση έπρεπε να δείξει ότι αντιδρά στην αύξηση της παραβατικότητας (που είναι πάντως παγκόσμιο φαινόμενο απότοκο των τρεχουσών κοινωνικοοικονομικών εξελίξεων), και –μιλώντας και με επικοινωνιακούς όρους- καλώς έπραξε. Το ερώτημα όμως είναι αν θα δούμε μια αποτελεσματικότερη αστυνομία, μια αυταρχικότερη αστυνομία ή απλώς… μια από τα ίδια.

Ποιος φυλάει τους (αστυ)φύλακες; Πάντως δεν χρειάζονται και υπερήρωες για την προστασία της χώρας...

Γιατί αν οι "γνωστοί άγνωστοι" συνεχίσουν να κάνουν πλούσιους τους… τζαμάδες, αν κακοπο ιοί του κοινού ποινικού δικαίου συνεχίσουν να μπαινοβγαίνουν από τις φυλακές οικεία βουλήσει, ή αν η ΕΛΑΣ συνεχίσει να λειτουργεί αλλοπρόσαλλα πότε αφήνοντας παθητικά τους πραγματικούς υπαίτιους να καταστρέφουν λες και ο αρχηγός της είναι ο Μαχάτμα Γκάντι και πότε συλλαμβάνοντας γιαγιάδες "εν δράσει" (ένεκα μαντίλας προφανώς…) ή δημοσιογράφους ή ένα κάρο άσχετους, τότε η όποια θετική προδιάθεση στις κυβερνητικές εξαγγελίες για αναβάθμιση της αστυνομίας θα "εξατμιστεί" λίαν συντόμως.

Με βάση τα παραπάνω επιστρέφουμε στο γνωστό (αλλά παραγνωρισμένο προφανώς…) αξίωμα ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι η έλλειψη νόμων (το αντίθετο μάλιστα, αν μπορούσαμε να εξάγουμε την πλούσια ελληνική "παραγωγή" νομοσχεδίων, τότε η Ελλάδα θα ήταν Ελβετία…), αλλά η έλλειψη πολιτικής βούλησης για την εφαρμογή τους.

Να υπενθυμίσουμε εδώ και πάλι τον Δημήτριο Μπαϊρακτάρη* (1833 – 1904), ο οποίος ως αρχηγός της αστυνομίας του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα άφησε εποχή για τις "αντισυμβατικές" μεθόδους του. Μεταξύ άλλων, έκοβε τα μουστάκια και τα μανίκια των κουτσαβάκηδων και τους βουρδούλιζε στα πρόσωπα(!) για να τους εξευτελίσει. Οι –τουλάχιστον- αμφιλεγόμενες μέθοδοι που ακολούθησε φαίνεται πως πέτυχαν, καθώς ο Τύπος της εποχής (όπως η εφημερίδα Σκριπ) τον επευφημούσε.

Η αστυνομία του 21ου αιώνα όμως θα πρέπει να είναι φιλική προς τον πολίτη, αυστηρή όταν χρειάζεται, αλλά όχι αυταρχική, με σύγχρονες υποδομές και μακριά από κομματισμούς και πολιτικές έριδες. Και οι αστυνομικοί θα πρέπει να είναι καλά εκπαιδευμένοι και να μην υποβιβάζονται σε "μπάτλερς" κάποιων VIPs που καλούνται να προστατεύουν.

Όσο η ελληνική αστυνομία συνεχίσει να λειτουργεί σα στερεοτυπική δημόσια υπηρεσία, τόσο δυσκολότερο θα είναι να προλάβει τις εξελίξεις όσον αφορά την μετεξέλιξη της παραβατικότητας και επομένως να προλαμβάνει την παραβατικότητα αυτή καθ’αυτή.

Ο πολίτης θέλει σήμερα "κάποιον να τον φυλάει" αποτελεσματικά. Θέλει την ΕΛΑΣ να ανταποκρίνεται αποτελεσματικά στο ρόλο της. Δεν θέλει όμως αυθαιρεσίες άλλων εποχών. Δεν πρέπει να αναρωτηθεί ποτέ ξανά ο πολίτης αν κάποιος φυλάει και τους (αστυ)φύλακες, δεν θέλει τον ένστολο δυνάστη.

Ακόμη και η ύπαρξη ενός –άκακου για τους νομιμόφρονες- πολίτες "μπαμπούλα" όπως ο Μπαϊρακτάρης του 19ου αιώνα θα έπρεπε σήμερα να συνιστά αναχρονισμό και όχι να φέρνει νοσταλγία…

* Από το βιβλίο του Τ. Κοντογιαννίδη «Μπαϊρακτάρης» (εκδόσεις "Άγκυρα")
skai.gr Γράφει ο Στέλιος Ν. Κάνδιας - 19/03/2009