Η παγίδα

Μέσα σε ένα περιβάλλον έντονης «φιλολογίας» περί διεθνούς οικονομικής ύφεσης, «κρίσης», ή όπως αλλιώς τους βολεύει να την ονομάζουν, αλλά και στη βάση των υπαρκτών προβλημάτων της οικονομίας, τα οποία γεννά και αναπαράγει η πολιτική υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου, η κυβέρνηση προωθεί ένα ολοκληρωμένο «πακέτο» πολιτικής εξαπάτησης και δημαγωγίας. Θεωρητικά επιδιώκει να περιορίσει τις οδυνηρές συνέπειες αυτής της κατάστασης, τις οποίες αποδίδει αυθαίρετα και βολικά κατά κύριο λόγο σε εξωγενείς παράγοντες. Ωστόσο, βασικός στόχος της είναι η άμβλυνση των αντιδράσεων των εργαζομένων μπροστά στη διαρκή επιδείνωση της οικονομικής τους θέσης, η πολιτική χειραγώγηση όλων εκείνων που ενδέχεται να σκεφτούν, αργά ή γρήγορα, ότι δεν μπορεί και δεν πρέπει να «χαμηλώνει» η ζωή τους μέρα με τη μέρα για να «ψηλώνει» η ζωή των αφεντικών τους. Εναρμονισμένη με την ΕΕ που ετοιμάζει γενικότερη δέσμη μέτρων προς την ίδια κατεύθυνση, η κυβέρνηση προβάλλει τα δικά της μέτρα «πτωχοκομείου» για τις πλέον εξαθλιωμένες ομάδες του πληθυσμού, εκείνους που ακόμη και πριν εμφανιστεί αυτή η νέα διάσταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης ζούσαν στην «κόψη του ξυραφιού». Και που θα συνεχίσουν να ζουν έτσι.

Μέσα στον κουρνιαχτό της υποκριτικής κυβερνητικής πολιτικής ...υπέρ των αδυνάτων δεν κρύβεται μόνο ο εμπαιγμός, αλλά κάτι πολύ πιο επίφοβο και επικίνδυνο για τα λαϊκά συμφέροντα: Η διαβόητη Στρατηγική της Λισαβόνας, οι αντιλαϊκές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που φέρουν τον αθώο τίτλο «μεταρρυθμίσεις», μια πολύ συγκεκριμένη δέσμη μέτρων που στόχο έχει νέες ριζικές μεταβολές υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου. Μέτρα που θα σηματοδοτήσουν ακόμη χειρότερες μέρες για τα λαϊκά στρώματα, τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ, τους φτωχούς και μεσαίους αγρότες, καθώς τα εργασιακά και ασφαλιστικά τους δικαιώματα, όπως και η εισοδηματική τους κατάσταση, θα υποστούν νέα πλήγματα. Προκαλεί και εξαπατά το λαό η κυβέρνηση και παράλληλα πριμοδοτεί τους μεγαλοεπιχειρηματίες περισσότερο από ποτέ, εργάζεται ακούραστα και πυρετωδώς για να δημιουργήσει έναν καλύτερο κόσμο γι' αυτούς, να αυξήσει τον πλούτο και την ισχύ τους.

Κανένα θύμα αυτής της πολιτικής και της συγκεκριμένης μεθόδευσης δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα. Κανένας δεν πρέπει να δικαιώσει την απροκάλυπτη κοροϊδία που μετρά τις ανάγκες των εργαζομένων με λίγα λεπτά του ευρώ ή με ελάχιστα ευρώ της κρατικής «φιλανθρωπίας». Με «σημαία» τη στήριξη των «ευπαθών ομάδων» των 300 ευρώ το μήνα, η κυβέρνηση κατατάσσει αυτόματα στους «ευκατάστατους» εκατομμύρια οικογένειες των 800 και 1.000 ευρώ. Ουσιαστικά νομιμοποιεί τους μισθούς των 600 ευρώ, την ακρίβεια, την εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας, τις περισσότερες ώρες απλήρωτης δουλειάς, όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα που βασανίζουν καθημερινά τη λαϊκή οικογένεια. Και την ίδια στιγμή, μ' αυτόν τον τρόπο αρνείται και πολεμά την πολυπόθητη και δίκαιη απαίτηση κάλυψης των σύγχρονων αναγκών για τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Εμποδίζοντας με κάθε μέσο την πρόσβαση στον όλο και μεγαλύτερο πλούτο που δημιουργούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, θέτει η ίδια το ζητούμενο: Την πάλη κόντρα στη φιλομονοπωλιακή πολιτική, κόντρα στην ΕΕ, κόντρα στην ίδια την εξουσία του κεφαλαίου.
Ριζοσπάστης