«Ελίτ» για κλάµατα, σκάνδαλα και τρακαδόροι πολιτικοί

Οι διαδοχικές αποκαλύψεις έρχονται απλώς να υπογραµµίσουν µία γνωστή σε όλους απελπιστική πραγµατικότητα και την «ξεφτίλα» ορισµένων κύκλων πολιτικών και κρατικών αξιωµατούχων.

Δώρα, δωράκια, «διευκολύνσεις», µίζες, τράκες, φιλοξενίες, «χορηγίες»... Ναι, βεβαίως, όποιος έχει στοιχεία, να τα πάει στον εισαγγελέα. Όχι λασπολογίες, παρακαλώ! Σωστό. Έτσι πρέπει να γίνεται. Δια της Δικαιοσύνης. Πώς αλλιώς; Ζούγκλα είµεθα; Όµως το κακό για τους πολιτικούς είναι, πως όταν οι πολίτες ακούν και διαβάζουν πολλά και διάφορα για τέτοιες σκανδαλώδεις ιστορίες, καθόλου δεν εκπλήσσονται. Θυµώνουν, αγανακτούν, ειρωνεύονται, σαρκάζουν, γελούν, αλλά δεν πέφτουν απ’ τα σύννεφα, ούτε βέβαια περιµένουν τον εισαγγελέα. «Μα, µην το συζητάς, αλήθεια είναι, έτσι γίνεται, δεν το ξέρετε;», λένε συζητώντας σε παρέες οι «απλοί» Έλληνες. Είναι πλέον πεπεισµένοι οι δύστυχοι –κι’ ας µην έχουν τα στοιχεία στο πιάτο για τον εισαγγελέα– ότι ουκ ολίγοι πολιτικοί παράγοντες και κρατικοί αξιωµατούχοι είτε «τα πιάνουν», ευθέως ή µέσω τρίτων, είτε «εξυπηρετούν» κάποιους «σηµαντικούς» µε διάφορα ανταλλάγµατα και ότι πλουτίζουν αδικαιολόγητα µε «πλάγιους» τρόπους. Είναι πεπεισµένοι, ότι οι «µίζες» δίνουν και παίρνουν σε πολιτικούς και παρά-πολιτικούς χώρους. Και εννοείται, ότι εκείνοι που σίγουρα δεν εκπλήσσονται όταν βγαίνουν στη φόρα τα σκάνδαλα και τα γελοία καµώµατα κάποιων τρακαδόρων πολιτικών, είναι οι έχοντες µακρά πείρα πολιτικού ρεπορτάζ δηµοσιογράφοι. Έχουν ακούσει τόσα, έχουν δει τόσα τα µάτια τους...

Αυτό είναι, λοιπόν, το χειρότερο για την πολιτική, για τους πολιτικούς, στη χώρας µας: Η ελληνική κοινωνία είναι πεπεισµένη ότι πολλά διαµερίσµατα του πολιτικού προσωπικού είναι διεφθαρµένα, είναι έτοιµη να αποδεχθεί ως υπαρκτό και «δεδοµένο» κάθε ενδεχόµενο σκάνδαλο» και θεωρεί αδιαµφισβήτητο ότι η πολιτική κινείται µέσα σ’ ένα τεράστιο πλέγµα πολιτικο-επιχειρηµατικών «διαπλεκόµενων» συµφερόντων. Μάταια περιµένουν οι βαλλόµενοι πολιτικοί να υπερασπιστούν δηµοσίως κάποιοι την τιµή τους. Κανείς δεν προσφέρεται γι’ αυτό. Και οι έντιµοι πολιτικοί τραβούν τα µαλλιά τους, µια και δεν µπορούν να κάνουν σήµερα τίποτε γι’ αυτή την κατάσταση που απαξιώνει τους πάντες στον πολιτικό στίβο. Πληρώνουν βέβαια κι αυτοί τίµηµα για τη µακρά σιωπή τους, την ανοχή τους µπροστά στα άθλια καµώµατα των «αµαρτωλών» συναδέλφων τους. Τους τρώνε κι αυτούς η «συναδερφική αλληλεγγύη» και οι περιβόητες «ισορροπίες»...
Πώς έχουν τώρα τα πράγµατα στο πολιτικό σκηνικό; Σύγχυση, κατήφεια και εκνευρισµός στα µεγάλα κόµµατα, φόβος διαρκής για οδυνηρές αποκαλύψεις και για επέκταση των σκανδάλων, καθηµερινές ίντριγκες σε χώρους «διαπλεκόµενων», ασυναρτησίες, φθηνές ηθικολογίες, λαϊκισµοί και «κόλπα» από υπηρέτες τού «συστήµατος» σε χώρους τής εµπορικής τηλεόρασης. Κάτω από έναν τέτοιο ουρανό, είναι δυνατόν να παραχθεί από τις πολιτικές ηγεσίες αληθινή πολιτική, να ενθαρρυνθούν δηµιουργικές δράσεις στον δηµόσιο στίβο; Έτσι όπως πορεύονται τα µεγάλα κόµµατα εξουσίας, µε τέτοιας ποιότητας «ελίτ», ανίκανα να καθαρίσουν τις βρώµικες αυλές τους και να ανανεωθούν, πετώντας έξω απ’ τον οίκο τους τα «λαµόγια», τους καλοπερασάκηδες και τους τρακαδόρους παλαιότερων και νεότερων ηλικιών, τι να περιµένει από αυτά ο παραγωγικός πληθυσµός τής χώρας; Και τι γνώµη να σχηµατίσει η ελληνική νεολαία γι’ αυτούς τους «µεγάλους» τής πολιτικής;

Όλα δείχνουν πλέον ότι το πολιτικό προσωπικό εξουσίας έχει «χάσει την µπάλα», τόσο γιατί εµφανίζεται σήµερα ανίκανο να αποκαταστήσει πραγµατικές σχέσεις µε την πολιτική, όσο και γιατί δεν είναι σε θέση να ελέγξει στοιχειωδώς τον θλιβερό, ιδιότυπο υπόκοσµο του «λευκού περιλαίµιου» που έχει εγκατασταθεί στους κόλπους των µεγάλων κοµµάτων. Στο παρόν σκηνικό δεν είναι δυνατόν να αναζητηθούν νέα παραγωγικά µοντέλα, να γίνουν από τις πολιτικές δυνάµεις σοβαρές αναγνώσεις τής νέας κοινωνικής κατάστασης στην Ελλάδα και σχέδια για τη θέση τής χώρας στον νέο ευρωπαϊκό καταµερισµό υλικής και πνευµατικής εργασίας. Στενοί, όσο ποτέ άλλοτε, οι ορίζοντες σκέψης τής πολιτικής τάξης. «Ξύλινα» βαρετά κλισέ οι «απόψεις» τους, παιδαριώδη τα «επιχειρήµατά» τους περί οικονοµίας, περί κοινωνίας, αφόρητες οι πολιτικές υποκρισίες και οι ηθικολογίες τους, όταν φουντώνουν σκάνδαλα. Παρλαδόροι κουραστικοί, όσο ποτέ άλλοτε, οι «προβεβληµένοι» µπουρδολόγοι τής πολιτικής, οι αγαπηµένοι «αστέρες» των ιδιωτικών καναλιών και, βεβαίως, στο έλεος του κάθε απίθανου τηλεοπτικού «σχολιαστή» όποιος σοβαρός πολιτικός παράγων επιχειρήσει να αρθρώσει δύο σωστές κουβέντες. Οι υποθέσεις σκανδάλων, όπως αυτές των αξιοθρήνητων «περιπετειών Ζαχόπουλου», των διαβόητων δοµηµένων οµολόγων και των «λαδωµάτων» απ’ τα «µαύρα ταµεία» τής «Siemens», έρχονται απλώς να υπογραµµίσουν µία γνωστή σε όλους απελπιστική πραγµατικότητα και την «ξεφτίλα» ορισµένων κύκλων πολιτικών και κρατικών αξιωµατούχων. Με ή χωρίς εισαγγελείς και «απτά» αποδεικτικά στοιχεία, η άθλια κατάσταση διαγράφεται ανάγλυφη και κανέναν πολίτη δεν ξεγελά.

Ξεκάθαρα λοιπόν τα πράγµατα: Το όλο σύστηµα πολιτικής εξουσίας, νωθρό, µε ξεφτισµένα όλα τα ιδεολογήµατα που πρόβαλε µετά από τη Μεταπολίτευση, φθαρµένο και εγκαλούµενο για ανοχή και κάλυψη διεφθαρµένων κυκλωµάτων στη δηµόσια σκηνή και στους κρατικούς µηχανισµούς, βρίσκεται πλέον σε πλήρες αδιέξοδο. Οι λίγες, σκόρπιες, σωστές κυβερνητικές δράσεις δυο-τριών υπουργών, οι ελάχιστες σοβαρές αρθρογραφίες πολιτικών παραγόντων τής ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, οι λίγες σωστές κριτικές παρατηρήσεις τής αντιπολίτευσης δεν αλλάζουν σε τίποτε τη θλιβερή πραγµατικότητα. Ούτε βέβαια ανοίγουν δρόµους για σοβαρό πολιτικό προβληµατισµό οι ακατάπαυτες καταγγελτικές ρητορείες και οι «ακτιβισµοί» τής αυτοαποκαλούµενης «ριζοσπαστικής» Αριστεράς. Αντιθέτως, οι δικές της θορυβώδεις, πολιτικά αβαθείς «παρεµβάσεις», τροφοδοτούν έναν νέο λαϊκισµό, που παρουσιάζεται δήθεν ως «απάντηση» στη «Δεξιά» και στις αδυναµίες τού πάσχοντος δικοµµατισµού, επιτείνοντας τελικώς τη σύγχυση στην πολιτική σκηνή. Και εννοείται, βεβαίως, ότι η πάσχουσα κοινωνία των «απλών» Ελλήνων δεν χάνει τον ύπνο της επειδή µαλώνουν πάλι στο ρινγκ τού ΠΑΣΟΚ ο «ξινός» Κ. Σηµίτης και οι πικραµένοι «εκσυγχρονιστές» του µε τον βραδέως πορευόµενο πλην αγέρωχο αρχηγό, Γ. Ανδρ. Παπανδρέου. Τέτοιες «σκαµπρόζικες» ιστορίες χλωµών πολιτικών προσώπων, τέτοιοι «καβγάδες» µε δυνατά αρώµατα παρασκηνίων, απλώς επιβεβαιώνουν την πολιτική παρακµή µιας µαραµένης «ελίτ» τής λεγοµένης «κεντροαριστεράς». Οι ιστορίες αυτές προβάλλονται ζωηρά και κεφάτα µε πιπεράτες «λεπτοµέρειες» µόνο απ’ τα µέσα ενηµέρωσης, αφού έτσι κι’ αλλιώς τίποτε άλλο πολιτικά ενδιαφέρον δεν εµφανίζεται ακόµη στον ορίζοντα. Σε κανάλια της ιδιωτικής τηλεόρασης, κάποιοι φιλότιµοι «αναλυτές» προσπαθούν βεβαίως να γεµίζουν µε «υλικό» το µεγάλο πολιτικό κενό, να κρύψουν, ει δυνατόν, τη γύµνια της πολιτικής «επικαιρότητας». Άλλοι πάλι, σε ρόλους «χρήσιµων φίλων», προσπαθούν να «στρογγυλεύουν» σκάνδαλα και να υποβαθµίζουν υποθέσεις που εκθέτουν ως κοινούς τρακαδόρους κάποιους «προβεβληµένους» πολιτικούς –που θρασύτατα φιλοδοξούν µάλιστα... να µας κυβερνήσουν ως ηγέτες! Τι να γίνει όµως; Είναι κι αυτά τα «βαποράκια» στοιχεία στήριξης αυτής της άξεστης νεόπλουτης «ελίτ» που τόσο ταλαιπωρεί τον τόπο, σφηνωµένη στο κέντρο τού πολιτικού συστήµατος. Μένει να δούµε πόσο χρόνο ακόµη µπορεί να αγοράζει µε τα κόλπα και τα «µέσα» της αυτή η εθνικά επιζήµια δικοµµατική «ελίτ», την οποία η κοινωνία ανοικτά «ξεφωνίζει» πλέον και στέλνει απειλητικά µηνύµατα στις κοινοβουλευτικές «αυτοδυναµίες» της.
Περιοδικό Γαλέρα